توی ترافیک اول صبح، وقتی که اخم کرده ام از خورشیدی که چشمانم را نشانه گرفته است و حوصله ی خودم را هم ندارم، ایشان متولد می شوند:
لبخند تو معجزه است می دانستی؟
سر تا قدمت بهار می دانستی؟
در من دو هزار و یک پیمبر بودند
تو آمدی و کتاب می دانستی؟
* من ِ هیچی ندون از شعر و فاعلاتن و فاعلاتن فاعلان ;)
نشسته ایم کنار هم و همراه آجیل های مانده ی عید، صحبت های دو طرف مخالف و موافق بیانیه مطبوعاتی و یا هر چیز دیگری که اسمش است را گوش می دهیم و پیگیر می شویم، برای خودم این بیانیه از همان لحظه ی اولی که نماینده ی ما و آن طرفی ها خواند، پر بوده از سوال و ابهام ... درست است که خیلی خوشبین نبوده ام به آن اما خودم را و سوادم را در حدی نمیبینم تا بخواهم نظری داشته باشم ، همین است که فعلا گوش می دهم به حرف ها و چشم می دوزم به نوشته ها، توی مناظره و یا گفت و گویی که ترتیب داده اند حرف های طرف مخالف منطقی تر و مستدل تر به نظر می رسد، شاید این برمی گردد به جهت گیری هرچند ضعیف ذهنی خودم، اما یک بخش دیگرش هم مربوط می شود به ضعف آقای موافق که نمی تواند منطقی استدلال کند، کوچه بازاری حرف می زند و فکر نمی کنم حتی خودش هم به حرف های خودش گوش دهد، یا بهتر است بگویم گویا اعتقادی به آن شعوری که طرف مخالف برای بیننده قائل می شود ندارد و فکر می کند با بچه ی سرد و گرم نچشیده طرف است،...
داداش زاده! که تازه نشستن را یاد گرفته با عروسک های خودش مشغول است و هیچ اهمیتی به دنیایی غیر از دنیای خودش نمی دهد، غرق است در دنیای خودش به زبان خودش حرف هایی را می زند و بی خیال این تب و تابی که این روزها در گیرش شده ایم دنبال اکتشافات جدید از زندگی است، کسی نمی داند دو فردای دیگر او کجای این مجلس نشسته، طرز فکرش چقدر شبیه ما و یا متفاوت از ماست، کسی نمی داند کودک هشت ماه ی امروز 10 سال، یا 15 سال یا 25 سال بعد جه مطالبه ایی از ما که نسل قبل او هستیم دارد، او هم مدام از ما می پرسد چرا؟ چرا سکوت کردید؟ چرا کوتاه آمدید؟ یا چرا آن طور که باید حمایت نکردید؟ چرا هم وطنتان را همراهی نکردید؟ چرا چوب لای چرخ گذاشتید؟!
* گوش و دلم منتظر حرف ها و روشنگری های اوست، حق هم است که مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید بترسد، حق است که خوشبین نباشد، که دست و دلش بلرزد، کاش دنیا همانقدر که می گویند قشنگ بود....
**عنوان بیتی از مجتبی سپید
نیازی نیست به تقویم نگاهی بیندازی یا خیلی خودت را درگیر شماره روزهای رفته و مانده کنی، طبیعیت، این نقاشی بزرگ خدا، تورا متوجه همه چیز می کند، خیلی ساده میبینی رنگ درخت ها کم کم دارد عوض می شود، خیلی هایشان عروس شده اند و پر شده اند از شکوفه، رودها پر آب تر شده، خورشید چراغ نیم سوزش را تعمیر کرده و حالا روزها مدت زمان بیشتری روشن می مانند، خیلی ساده بهار شده است چه ما بخواهیم، چه نخواهیم...
جان تازه در وجودت شکل می گیرد وقتی خودت را جزئی از این تغییر بزرگ میبینی، میبینی که تو هم تلاش کرده ای برای ترمیم این جسم خاک گرفته، این جسم گاها فرسوده و این روح خسته، تمام وجودت نو شدن را می خواهد و تو ....
نمی دانم، کاش همه ی مان یک دکمه ی ریست داشتیم که با هر بهار یا چرا اصلا بهار، بعد از هر اتفاقی که ما را از آن واقعی مان دور کرد، بتواند مارا برگرداند به همانی که بودیم و باید می بودیم... کاش در کنار لذتی که از تغییر طبیعت می بریم یاد می گرفتیم چکونه نو شدن و خوب بودن را... حالا نه فقط نو شدن ظاهری، که بتوانیم با چند لباس نو، یا چند نوع عمل جراحی نو ، تغییر کنیم که ای کاش تن می دادیم به جراحی هایی که درونمان را زیبا کند، که روح و روانمان را جلا ببخشد و هر سال حال دلمان بدتر از سال قبل و روز قبل نباشد و خودمان و آدم های دیگر را تا به این اندازه نرنجانیم... که یادمان نرود اگر همسرم، برادرم، خواهرم، یا اصلا هر کدام از اعضای خانواده ام، دوستم، همسایه ام تغییر کرد، یک جایی اش هم مربوط می شود به من ، که من همانی که باید نبودم، من نتوانسته ام مسئولیتم مربوط به اورا هرچه قدر هم شاید کم، درست عمل کنم، که شاید او در مقابل رفتار من چنین شده است و روند زندگی اش تغییر کرده و هزار شاید و باید و ای کاش دیگر....
سال قبل پر بود از اتفاق های خوب، آنقدر خوب که می توانم بگویم قدر 10 سال زندگی کرده ام درونش، هم توی زندگی واقعی و هم مجازی ام که سهم شما در خوب بودنش غیر قابل انکار نیست، شناخت دوستانی تازه و بودن با آدم هایی که دغدغه هایشان شبیه من است، حرف هایشان و شادی ها و غم هایشان... بودن در آدم هایی که بی تفاوت نبوده اند نسبت به آنچه می گذرد و حتی عادی جلوه می کند، ازشما یاد گرفته ام، ایده گرفته ام و امید گرفته ام و خیلی چیزهای دیگر... قدر خوب بودنتان را بدانید و مثل همیشه نگذارد جریان زندگی بی تفاوتتان کند...
بعدا نوشت: مدتیه وقتی آمار وبلاگ رو چک می کنم می بینم از پنل وبلاگ خودم ، با مرورگرهای مختلف و آیپی های مختلف و سیستم عامل های مختلف و تو ساعاتی که خودم نبودم وارد وبلاگم شدند، چند بار پسوورد رو عوض کردم اما این روند تغییری نکرده آیا بی تفاوت باشم بهش یا ؟!!!
بعد بعدا نوشت: دو شب می شود که به لطف مشغله کاری "او" مهمان خانه ی پدری شده ام، قشنگ است که هیچ چیز این خانه عوض نشده است فقط به خاطر دور شدن تمام فرزندان از خانه بابا و مامان هر دو به شدت تکنولوژیک شده اند و مدام سرشان توی گوشی های هوشمندشان است، داداش حاجی جان از توی برج نگهبانی برای کتانی های نواش تشکر می کند و داداش جان هم عکس های جدید نفسمان را هی توی گروه می گذارد و قند توی دلمان را آب تر می کند! خدارا شکر :)
همه ی مان داستان فیل شناسی مولانا را خوانده و شنیده ایم، اینکه هر کسی بر اساس اطلاعات و آگاهی مختصری که از آن جسم ناشناخته ی درون اتاق تاریک داشت، فیل را به چیزی نسبت می داد، توی زندگی روزمره مان هم کم اتفاق نیوفتاده که از جایی وارد ماجرایی شده ایم و بعد از آن شروع کرده ایم به قضاوت در مورد آن چیز، مسلم است هرچه اطلاعات ناقض تر باشد، نتیجه ی که میگیریم هم ناقض و بی اعتبار است، ...
همین امروز دوستی می گفت همه چیز را کنار بگذار و رها شو و من برایم سوال بود که تا چه اندازه؟! چقدر می توان رها بود؟!عجیب است که ذهن برای رها بودن هم اندزه و محدوده می خواهد!
غروب نشده دوست دو پست قبل برایم می نویسد حواست هست متوجه ی چه اشتباهی شده ای؟! زود قضاوت کردی دختر! زود! این را می دانم که همه ی ناراحتی پست با اخلاق باشیم مربوط به همان داستانی که نوشتم نمی شود اما نمی دانم چرا تمام لحن تند و خشنم بر می گردد به آدم دو پست قبل، قلم از غلاف در آمده تمام بغض و ناراحتی ام مربوط به بی اخلاقی های اخیر را حواله دانشجوی ترم آخره مشاوره می کند و من از او چیزی می نویسم که خیلی هم با واقعیتی که او باشد یکی نیست!
دانشجوی ترم آخر مشاوره می گوید که برای کارش اجازه گرفته بود و چون من آن بخش داستان را نبوده ام، قضاوت عجولانه کردم و انصاف را کنار گذاشتم، البته تا حدودی دوستانی که پست را خواندند خواستند گوشی را دستم دهند که شاید اشتباه از من باشد و من ام که دچار بی اخلاقی شده ام، اما امان از لحظه ای که آدم اسیر بی اخلاقی می شود.
خلاصه بابت لحن نامحترمانه آن پست از تو معذرت می خواهم و باز هم تکرار می کنم تمام آنچه توی پست از آن یاد شده همه او نبوده بلکه آدم هایی بودند که توی این روزها تعدادشان آنقدر زیاد شده که نمی توان از کنارشان بی تفاوت گذشت، و اتفاق آن شب باعث شد به اشتباه من او را در زمره ی آن افراد قرار دهم. اما بهتر است قبل از اینکه در مورد هر کسی و اتفاقی قضاوت کنیم، خودمان را مطمئن کنیم که اطلاعاتمان در باره ی تمام ابعاد آن کامل است و برای یاد آوری اخلاق خودمان ضد اخلاق نشویم.
اما باز هم نقاشی های فرزندانم را به کسی نشان نخواهم داد.:)
* تصویر پنج هزاری جدید را دیده اید؟! حذف علامت انرژی هسته ای!!!، قرار دادن فقط دو سردر از 4 در دانشگاه تهران! ترجمه انگلیسی شعر توانا بود هر که دانا بود! و چقدر رنگ بنفش و سبز توی ذوق می زند!
دو هفته ایی می شود که سرما خورده ام، با کوفتگی و بدن درد شروع شد و چون شروعش با کنفراس کلاسی ام یکی بود زیر بار دکتر رفتن نرفتم تا نکند کسلی و خواب آلودگی داروها تاثیر بدی بر ارائه ام داشته باشد! کنفراس تمام شد و گلو درد من شدت گرفت، اما هنوز عمر سرماخوردگی به سه روز نرسیده بود، با توجه با قوت بدنی می دانستم هرچه باشد از پسش بر می آیم نیازی نیست برای یک سرما خوردگی ساده چند نوع داروی شیمیایی به بدنم اضافه کنم، با شلغم و چهار مغز و بخور سر کردم، اما بهتر نشد که نشد، حالا یک هفته هم از سرما خوردگی گذشته بود و به علائم قبلی گرفتگی صدا و سرفه و عطسه و دو جعبه خالی دستمال کاغذی اضافه شد، اما دیگر غرورم اجازه نمی داد پیش دکتر بروم، که بدنم نتوانسته یه سرما خوردگی ساده را خودش حل کند؟! بهش برمی خورد و سردرد و گوش درد را به باقی درد ها اضافه می کند و حس چشایی و بویایی را از من می گیرد، حالا شده ام شبیه آدمی که نه فشارش می کشد خودش را جابه جا کند، نه درد عظلانی ، نه حجم سرفه و عطسه ها...
هنوز هم اما خودم را راضی نکردم به درمان دارویی، توی همین حال و هواست که با دوست دانشگاهی "او" می رویم نوک کوه برف بازی، حال مساعدی ندارم اما نمیشود آن همه برف صاف و یکدست را دید و بچه نشد، دوست ِ"او" می گوید آدم وقتی بچه دار می شود دوست دارد خودش هر جور دردی داشته باشد اما بچه اش مریض نشود، حتی یک سرما خوردگی ساده، من به "او" نگاه می کنم که مثل همه ی مردهای دنیا فکر می کند وقتی سرما خورده است به بدترین و غیر قابل تحمل ترین بیماری دنیا دچار شده است و "او" به من که فکر می کند آنقدر کله شق هستم که حاضر نیستم توی همین حال رو به موتم هم کوتاه بیایم! هردوی مان فکر می کنیم اگر قرار باشد بچه مان به آن یکی برود چه به سرمان می آید!!!
برف تب و لرزم را شدید تر می کند، پالتوی خودم جوابم می کند و پالتوی او را قرض می گیرم و کم کم چشمم گرم می شود، توی خواب به آدمی فکر می کنم که گوش هایش گرفته و هیچ بویی را نمی شنود و تمام مزه ها را یکی می داند و هنوز هم فکر می کند که بدنش می تواند از پس یک سرما خوردگی ساده بر بیاید!!
دانشجوی سال آخر مشاوره است، از همان ها که می خواهد تمام رفتار تو را آنالیز کند و یک جورهایی هم خودش را دانای کل می داند. توی مهمانی نشسته ایم که یک برگه سفید می گذارد جلوی دختر بچه ی 4 ، 5 ساله و می گویید برایم نقاشی بکش، خودت را ، خانواده ات را. همه ی ما می دانیم که توی نقاشی بچه ها رمز و رموز هایی است از زندگی خانوادگی شان، با اینکه برای بچه خوشایند نیست اما چون همبازی دیگری توی آن جمع ندارد دست به قلم می شود. با توجه به رفتاری که از او انتظار دارم تذکر نمی دهم قبل از اینکه وارد حریم خانوادگی شان شوی باید اجازه اش را داشته باشی، نمی دانم چرا توی درس هایشان یادشان می رود اخلاق را هم یادشان دهند، یادشان دهند برای مطالعه روی خانواده ای باید از آن ها اجازه گرفته باشی، همان جا به خودم گوشزد می کنم یکی از نباید هایی که باید به فرزندم یاد دهم همین است، نباید دفتر نقاشی ات را به کسی هر قدر هم نزدیک نشان دهی، نباید به سوال های بی ربطشان جواب دهی،...
کاش به جای سیلی از افرادِ با تحصیلات بالای بی سواد، افرادی با تحصیلات پایین تر و سواد بالاتر داشتیم.
غذایی داریم توی شهرمان که برای درست کردنش لازم است گوشت چرخ شده و چند نوع ادویه و سبزی را با هم مخلوط کنیم و با دست ورز دهیم تا خوب مواد به خورد هم برود و ترکیب منسجمی شود، حین کار یادم می رود نمک به مواد اضافه کرده ام یا نه، کمی مردد می شوم، نه تحمل غذای شور را دارم نه اینکه می توانم خودم را مجاب کنم کمی از مواد خام بچشم، یکهو چشمم به دستانم می افتد، راه دیگری پیدا کرده ام ، اگر زخم دستانم سوخت یعنی نمک دارد،..
خوشحال شروع می کنم به ورز دادن، دستانم نمی سوزد، دست کش های یک بار مصرف را دستم می کنم، نمک را اضافه می کنم و کارم را ادامه می دهم...
توی یکی از روزهای بد بود که برایم نوشت " مگه تاحالا روزی بوده که نگذره؟! " و من بعد از آن روز و بعد از هر اتفاقی به خودم می گفتم مگه تاحالا روزی بوده که نگذره؟! کاری به طول بلند روزهای بد و کوتاه روزهای خوب ندارم، روزها هر چه باشند می گذرند تا تورا برساند به نقطه های آغازین هر چیزی ، به روزی که برای اولین بار ثبت شد توی تقویم شخصی ات و تو بعد از آن جور دیگری به آن روز نگاه کردی، رنگ و بویش فرق کرد با روزهای دیگر، حس و حالت، حتی تپش های قلبت هم فرق کرد..
روز تولد از آن روزهایی است که نمی شود بی تفاوت بود نسبت به آن، نمی شود گفت حالا که چه! چه فرقی می کند که چه روزی پایم باز شده روی این کره ی خاکی، چه روزی از این 365 روز، جدا شدن از یک زندگی که چند و چونش خیلی واضح و روشن نیست و وارد یک زندگی دیگر شدن که همه اش ابهام است و سوال و توی تمام روزهای زنده بودنت باید مدام حواست باشد قوانین بازی را یاد بگیری و چیزی را از روی نا آگاهی ات از دست ندهی ، وارد یک دنیای خیلی بزرگ شدن که هرچه در آن می روی نمیرسی، هرچه تلاش کرده باشی کم است و هر چه دیده باشی ناچیز است و هر چه آموخته باشی چیزی از ناآگاهی ات کم نمی شود، مگر می شود اتفاقی از این بزرگتر باشد؟ مگر می شود آن را برابر دانست با هزار اتفاق ریز درشت دیگری که وصله شده اند به تار و پودت.
امروز که 26 سال و دو روز از زندگی ام می گذرد، بیشتر از هر وقت دیگری به باور کوتاه بودن عمر فرصت ها رسیده ام، استادی می گفت اینکه می گویند سن ات هر چه بیشتر شود طول هر سالت کوتاه تر می شود نه تنها درست است که می شود با ریاضیات هم آن را اثبات کرد، می گفت طول هر سال کسر عدد 1 است بر سن ات، و حالا ، من در 26 سالگی خود، وقتی به زندگی خود نگاه می کنم و به زمان که گویی آهویی گریز پاست، با خودم فکر می کنم وقتی مسئولیت های زندگی ام بیشتر از امروز شود چه طور می توانم زندگی را ادامه دهم در حالی که از خودم راضی باشم؟ چه طور می شود آن حجم از فعالیت را پاسخ دهم بدون اینکه تایم اضافه ایی از کسی گرفته باشم؟!
*بی واسطه با 26 سالگی: سلام 26 سالگی، فرکانس های خوبی از تو دریافت می کنم، امیدوارم کد هایت را درست فهمیده باشم...
