احساس می کنم دوباره به زندگی برگشته ام. انگار که بعد از یک کمای طولانی دوباره به هوش آمده باشم یا از یک اعتیاد مزمن دست کشیده باشم. چرا؟ طی اقدامی انقلابی تمام اکانت هایی که آنلاین بودن همیشگی ام را نشان می داد حذف کردم. دیگر دلم نمی خواست بروز ترین باشم دلم نمی خواست آخرین خبر ها را داشته باشم و روی موجی باشم که جریان شایعات رویش سوار است. اصلا دلم نخواست جز کاربران بیست میلیونی باشم! و این بیست میلیون چقدر آشناست... آن روزها یکی بود که حرف از لشگر بیست میلیونی میزد...
حالا این روزها به کاری که تلگرام و لاین و ... با من کرد فکر می کنم. از خودم می پرسم آیا جز اینکه یک سری اطلاعات بی ارزش و سطحی و پراکنده به من اضافه شود آیا تغییر دیگری داشته ام؟ آیا به جای کتاب های نخوانده ام حسی که بعد از خواندن هر کتاب به آن دچار می شدم دوباره در من ایجاد شد؟ آیا توانستم به آدم ها نزدیک تر شوم؟ جواب همه شان نه است! گرچه خیلی اتفاق های خوب بود که داشت شکل می گرفت اما همه اش در گروی همیشه آن لاین بودنت بود. در گروی سهل الوصول بودنت و همیشه در درسترس بودنت... آدم ها این روزها دیگر وقتی برای اینکه بخواهند پیدایت کنند ندارند، چند کلمه ی اول اسمت را سرچ می کنند و اگر همانجا پیدا نشدی می گردند دنبال یکی دیگر و دیگر کسی ارزشی برای شخص خاصی قائل نمی شود. فکرش را بکن هر روز یک عده آدم با این نیت بیدار می شوند که امروز چه چیزی داریم تا بزرگش کنیم و چه شایعه ای راه بیاندازیم، مردم را به کدام سمت بکشیم و بیست میلیون نفر هم بی هیچ مقاومتی توی همین جریان دست و پا می زنند... فاجعه بار تر اینکه بار نگاه صفحه ی نمایش موبایل هایمان سنگین تر از نگاه تمام افراد دیگر است و این روزها کمتر اتفاق می افتد تو از نگاه کسی متوجه حضورش شوی...
حالا بعد از دو هفته، غیر از اعضای خانواده ام، 10امین دوست هم گوشی اش را برداشته و سراغم را گرفته.. و من فکر می کنم وجود همین جمع کوچک برایم ارزشمند تر است تا بودن در میان دویست نفر یک گروه و یا میلیون ها فرد یک کانال که بود و نبودم برایشان فرقی ندارد و همه به مظلومانه ترین شکل ممکن اسیر جریانی شده ایم که هر لحظه ما را به سمتی می کشد....
حالا این روزها به کاری که تلگرام و لاین و ... با من کرد فکر می کنم. از خودم می پرسم آیا جز اینکه یک سری اطلاعات بی ارزش و سطحی و پراکنده به من اضافه شود آیا تغییر دیگری داشته ام؟ آیا به جای کتاب های نخوانده ام حسی که بعد از خواندن هر کتاب به آن دچار می شدم دوباره در من ایجاد شد؟ آیا توانستم به آدم ها نزدیک تر شوم؟ جواب همه شان نه است! گرچه خیلی اتفاق های خوب بود که داشت شکل می گرفت اما همه اش در گروی همیشه آن لاین بودنت بود. در گروی سهل الوصول بودنت و همیشه در درسترس بودنت... آدم ها این روزها دیگر وقتی برای اینکه بخواهند پیدایت کنند ندارند، چند کلمه ی اول اسمت را سرچ می کنند و اگر همانجا پیدا نشدی می گردند دنبال یکی دیگر و دیگر کسی ارزشی برای شخص خاصی قائل نمی شود. فکرش را بکن هر روز یک عده آدم با این نیت بیدار می شوند که امروز چه چیزی داریم تا بزرگش کنیم و چه شایعه ای راه بیاندازیم، مردم را به کدام سمت بکشیم و بیست میلیون نفر هم بی هیچ مقاومتی توی همین جریان دست و پا می زنند... فاجعه بار تر اینکه بار نگاه صفحه ی نمایش موبایل هایمان سنگین تر از نگاه تمام افراد دیگر است و این روزها کمتر اتفاق می افتد تو از نگاه کسی متوجه حضورش شوی...
حالا بعد از دو هفته، غیر از اعضای خانواده ام، 10امین دوست هم گوشی اش را برداشته و سراغم را گرفته.. و من فکر می کنم وجود همین جمع کوچک برایم ارزشمند تر است تا بودن در میان دویست نفر یک گروه و یا میلیون ها فرد یک کانال که بود و نبودم برایشان فرقی ندارد و همه به مظلومانه ترین شکل ممکن اسیر جریانی شده ایم که هر لحظه ما را به سمتی می کشد....
