همیشه ی خدا از خواندن تاریخ بدم می آمد، البته اگر بخواهم راستش را بگویم اول ِ اولش نه، ولی از جایی که پای قاجار و پهلوی باز شد حالم بد میشد از خواندن تاریخ، نه اینکه مطالعات تاریخی داشته باشم، همه اش محدود به همانی بود که توی مدرسه می چپاندن توی مغزمان ، توی همان کتابی که اولش نوشته بود ما تاریخ را می خوانیم برای اینکه اشتباهات گذشتگان را ببینیم و بیاندیشیم رویشان و دیگر خودمان تکرارشان نکنیم؛ از همان روزی که همانی را که توی کتاب تاریخم خوانده بودم را می توانستم با تغییر اسامی توی روزنامه ها و اخبار روزانه ام ببینم،...
اسمش را گذاشته باشند اشتباه تاریخی، گذاشته باشند موفقیت تاریخی ، گذاشته باشند جوک تاریخی فرقی ندارد. در تاریخی بودنش شکی نیست، حتما آیندگان مثل همان روزهای من حالشان از این واقعه ی تاریخی عصر من بهم می خورد و بدشان می آید از من و ملتی که برای شکست ها و عقب نشینی هایش جشن می گیرد.
* آیا فقط آنها به اینترنت دسترسی دارند؟ آیا فقط آنها می توانند اخبار را منتشر کنند؟ آیا فکر می کنند ما دروغ هایشان را باور می کنیم؟ آیا برای همیشه راستش را باید از آن طرف آبی ها بشنویم؟ آیا ما چشم و گوش و فهم نداریم؟ آیا ما ملتی سر به زیر و ازآنها که هرچه بزنند توی سرشان دم نمیزنند هستیم؟ آیا ما دسترسی به متن توافقنامه هیچ وقت نخواهیم داشت؟ آیا روحانی مچکریم؟!!
* اینکه آنچه ما در کتاب های درسی مان می خواندیم چه قدر منطبق است با آنچه در کتاب های مرجع معتبر وجود دارد بحث دیگریست!
